سرگذشت سرمایه داری بنام هژبر یزدانی

هژبر یزدانی یکی از چهره‌های مشهور اقتصادی ر‌‌ژیم پهلوی بود که به واسطه وابستگی به چهره‌های تاثیرگذار سیاسی آن دوره به ثروت بسیار رسید. گله‌داری که سال 1313 در سنگسر سمنان به دنیا آمد، خیلی زود وارد دنیای سیاست و اقتصاد شد و پله‌های ترقی را طی کرد. او را یکی از کلان سرمایه‌داران بهایی می‌شناسند که مسئولیت‌های مهمی را در عرصه تجارت به عهده داشت .

او تا دهه 50 ، امتیاز ویژه‌ای به لحاظ اقتصادی نداشت، اما در اوایل این دهه، او با شناسایی شکاف‌های موجود در نظام بانکی توانست از رانت‌های بانکی و اعتبارات ویژه استفاده کند. در این دوره بود که وی از بانک ملی و بانک صادرات ایران وام‌های کلان گرفت و شروع به خرید سهام شرکت‌ها و کارخانه‌ها کرد. فعالیت‌های اقتصادی او گرچه با استفاده از وام‌های غیرقانونی بود و برخی شرکت‌های وی نیز مبالغ زیادی به بانک‌ها بدهکار بودند، اما هیچ گاه از سوی نظام‌بانکداری کشور مورد بازخواست به خاطر بازپرداخت نکردن وام قرار نگرفت.‌ او شیوه خاصی برای دریافت وام و مصرف آن داشت. وام‌هایی با بهره‌هایی بین 5 تا 12 درصد می‌گرفت و بانک‌های مذکور، نظارتی بر نحوه هزینه‌‌کرد و استفاده از این وام‌ها نداشتند، چون او هیچ گاه دفاتر و اسناد مالی را ارائه نمی‌کرد. آن زمان تغییراتی در نظام بانکی هم به‌وجود آمد که راه را برای او باز کرد. سهام می‌خرید و به نام خود و فرزندانش می‌کرد. او شرکت خانوادگی راه انداخته بود و همین طور میزان سهام و سرمایه او افزایش پیدا می‌کرد و از این طریق توانست از بانک‌ها اعتبار دریافت کند.

او در استفاده از شیوه‌های غیرقانونی برای دریافت وام شگرد داشت. او توانست شرکت کفش اطمینان را که سرمایه آن میلیون ریال بود به صد میلیون ریال به صورت صوری ترقی دهد و به همان میزان هم اعتبار دریافت کند. این روش در دیگر شرکت‌های او مثل شرکت کشاورزی مکانیزه و دامداری کیخسرو، شرکت سهامی قند قزوین، شرکت پوست آریازمین، شرکت سهامی قند شا‌زند و شرکت سهامی قند شیروان اعمال می‌شد.

نکته دیگر این که در اعطای اعتبارات و تمدید آن باید در پایان مدت اعطای تسهیلات، بدهکار اعتبار دریافتی را واریز کند، لیکن قوانین بانکی مراعات نمی‌شد و حتی وقتی بصراحت تذکر داده می‌شد اعطای اعتبار برای یک سال است، بدون این که به تذکر مزبور توجهی شود، اقدام به تمدید و تجدید اعتبار می‌کرد و تخلفات وی در بسیاری از موارد نادیده گرفته می‌شد، بویژه این که اکثر اعتباراتی را که او به منظور خاص دریافت می‌کرد، بعد به صورت دیگری مورد استفاده قرار می‌داد. مثلا درباره دریافت مبلغ 500 میلیون ریال اعتبار در حساب جاری در بانک ملی شعبه فردوسی، خود را بازرگان و دارای املاک و تاجر آهن‌آلات معرفی کرده و بانک بدون توجه به کارت بازرگانی و مدارک معتبر دیگر، شروع به اعطای اعتبار می‌کرد و با آن که تخلفات در پرداخت بدهی وی مشهود بوده و سفته‌هایش واخواست شده بود، با وجود این، بدون دریافت هیچ گونه تضمینی با قبول سفته اشخاص، تسهیلات در اختیار او قرار می‌گرفت. با وجود روشن بودن وضعیت بدهکاری‌های وی، شعب بانک ملی همیشه در پیشنهادهای خود به اداره اعتبارات وی را بازرگانی معروف و خوشنام و خوش‌حساب قلمداد می‌کردند.

هژبر با گله‌داری آغاز کرد و با گله‌داری هم ادامه داد و همواره خود را حشم‌دار می‌دانست. فعالیت‌های اقتصادی او علاوه بر سنگسر و مناطق اطراف به سطح کشور توسعه پیدا کرده و مجتمع‌های کشاورزی در مناطقی همچون گرگان و گنبد، اصفهان، گوهر کو و تمب در سیستان و بلوچستان، شیروان و قوچان داشت.

مقدار زیادی از گوشت کشور را چه از طریق فروش دام‌های خود و چه از طریق واردات گوشت از آمریکای جنوبی هژبر تأمین می‌کرد. اکثر کارخانه‌های قند ایران در سراسر کشور را از صاحبان آن خریداری کرد. پس از خرید کارخانه‌های قند ایران با دریافت وام‌های چند صد میلیون تومانی از وزارت کشارزی، صدها کیلومتر از زمین‌های دو طرف جاده قوچان تا بجنورد به عرض ده کیلومتر را تملک کرد و آنها را به کشت چغندر قند اختصاص داد. علاوه بر این، هژبر در صنعت چرمسازی و صادرات کفش‌های دست‌دوز فعالیت داشت، اما مهم‌ترین اقدام وی در راه رسیدن به ثروت افسانه‌ای، بانکداری بود.

اما وی برای یافتن هویت، سودای بانکداری در سر می‌پروراند و موفق شد از «ابوالحسن ابتهاج» (موسس بانک ایرانیان و رئیس سازمان برنامه و بودجه)، بانک ایرانیان را خریداری کند. او همچنین قصد داشت بتدریج بانک صادرات را نیز خریداری کند و مدتی نگذشت که سهامدار عمده بانک صادرات شد.‌ بانک ایرانیان در دی 1337 شروع به کار کرد. این بانک را ابوالحسن ابتهاج با مشارکت سیتی بانک نیویورک تأسیس کرد و ریاست هیأت مدیره آن را تا زمانی که سهام خود را به هژبر یزدانی فروخت، بر عهده داشت. در پایان سال 55 کل دارایی‌های بانک بالغ بر 16 میلیارد ریال و سرمایه پرداخت شده بانک یک میلیارد ریال بود. ‌ یزدانی موفق به انجام ادای تعهداتش در قبال وام‌ها و اعتبارات بی‌‌حد و حساب از بانک ملی شعبه فردوسی نشد، لذا بخشی از اعتبارات بانکی او در اسفند‌53 و فروردین 54 قطع شد. همچنین دو فقره تقاضای کتبی او که در تاریخ‌ سوم و بیستم آذر 54 به بانک ملی شعب بازار و مرکزی به مبلغ 350 میلیون تومان تسلیم شده و طی آن تقاضای اعتبار مجدد کرده بود، در کمیته اعتبارات بانک به طور شفاهی مطرح شد و با عنایت به اعتباراتی که قبلا به‌مبلغ 197‌میلیون تومان در اختیار وی و شرکت‌هایش گذاشته شده بود، مورد تصویب قرار نگرفت و این امر سرآغاز بروز اختلافاتی میان هژبر و محمد یگانه، رئیس وقت بانک مرکزی و یوسف خوش‌کیش رئیس بانک ملی ایران شد.

هژبر همچنین در نامه‌ای خطاب به امیرعباس هویدا، یوسف خوش‌کیش مدیرکل بانک ملی ایران را به گرفتن رشوه متهم کرد و مدعی شد چون حاضر به پرداخت رشوه نشده، خوش‌کیش از باز کردن اعتبارات بانکی وی امتناع کرده است. این در حالی بود که یزدانی از طریق عباس سرافراز دو فقره چک به مبلغ دو میلیون و سه میلیون تومان پول برای خوش‌کیش فرستاده و مدیرعامل بانک چک‌ها را پس فرستاده بود. چند ماه بعد، اختلافات بین هژبر یزدانی و خوش‌کیش برطرف شد و اعتبارات بانکی وی به روال غیرقانونی قدیم ادامه یافت. ‌ یکی دیگر از کسانی که یزدانی با وی دچار اختلاف شد، جهانبخش انهاری دوست قدیمی هژبر و مدیرعامل تعدادی از شرکت‌های او بود. یزدانی، واسطه آشنایی سرافراز و انهاری بود.

در گیرودار مناقشه خوش‌کیش و یزدانی، شهادت سرافراز و انهاری نقشی اساسی داشت، انهاری حاضر به شهادت دروغ علیه خوش‌کیش نشد و به واسطه همین اعترافات در بیست‌و‌یکم اسفند 54 مورد ضرب و شتم ایادی یزدانی قرار گرفت. بر اثر این ضربات، استخوان کاسه زانوی وی شکست و در بیمارستان بستری شد. سه ماه بعد زمین خورد و در حین عمل به دلیلی نامعلوم قلبش چند دقیقه از کار افتاد و همین منجر به از کار افتادن مغز و اعصاب وی شد. وکیل همسر انهاری در نامه‌ای به تاریخ ششم آبان 57 به بازپرس شعبه 3 دادسرای تهران از تبانی یزدانی با دکتر اقراری رئیس بیمارستان پرده برداشت.

پایان هژبر

هژبر یزدانی در دولت ارتشبد ازهاری به اتهام تصرف غیرقانونی اموال عمومی ازجمله 400 هکتار زمین‌های دولتی در اردستان یزد، معاونت در ضرب و شتم دسته‌جمعی منتهی به فوت جهانبخش انهاری و صدور چک بلامحل در بانک ملی شعبه حافظ بازداشت و در زندان قصر زندانی شد.

هژبر یزدانی در غروب بیست‌و‌یکم بهمن 1357، در پی باز‌شدن در‌ زندان‌ها به همراه محرری رئیس وقت سازمان زندان‌ها، از زندان قصر گریخت و پس از مدت‌ها آوارگی خود را به آمریکای لاتین رساند و در کاستاریکا به همراه سناتور علی رضایی، کلان سرمایه‌دار معروف و مالک کارخانه‌های نورد و لوله اهواز به کار دامپروری در سطح کلان مشغول شد.‌ اموالش بعد از انقلاب مصادره شد و به فرمان امام خمینی، علی طرخانی، اسدالله عسگراولادی و حبیب‌الله شفیق مأمور حفاظت از اموال وی شدند. بخش عمده اموالش به بنیاد مستضعفان رسید و مجتمع بزرگی که در انتهای خیابان پیروزی تهران (فرح‌آباد سابق) داشت به سپاه پاسداران رسید و امروز مقر فرماندهی و ستاد سپاه پاسداران و نیروهای وابسته است.‌ هژبر یزدانی سرانجام در بیست‌ونهم فروردین 89 در هفتاد و شش سالگی در کاستاریکا درگذشت و در آغوش سرد زمین جای گرفت.

سیزدهم آذر ماه

دوازدهم آذرماه 

1366

در پی بازداشت مترجم سفارت ایران در پاریس، کنسول فرانسه در تهران بازداشت شد.

1358

طی دیروز و امروز میلیونها نفر در سراسر کشور برای شرکت در همه‌پرسی قانون اساسی مصوب مجلس خبرگان به پای صندوقهای رأی رفتند و با آراء خود این قانون را رسمیت دادند.

1357

مردم شیراز در حالی که پیکرهای شهدای خود را حمل می‌کردند در تظاهرات بزرگی با حضور آیت‌الله دستغیب خواستار برقراری حکومت اسلامی شدند.

1357

به دستور حکومت نظامی مدارس کشور به مدت 10 روز تعطیل شدند. همچنین تعداد قابل توجهی از مساجد تهران از جمله مسجد قبا به بهانه نداشتن اجازه دولتی برای برپایی مجالس عزاداری تعطیل شدند.

1345

جمعیت ایران 000/789/25 نفر اعلام شد که در مقایسه با 10 سال پیش 5/2 میلیون نفر افزایش یافته است.

1332

نمایندگان صندوق بین‌المللی پول وارد ایران شدند.

1326

در پی بالا گرفتن اختلافات دولت احمد قوام ـ قوام‌السلطنه ـ با نمایندگان مجلس پانزدهم، 12 نفر از اعضای کابینه وی استعفا دادند و زمینه سقوط دولت او را فراهم ساختند.

1312

مجلس شورای ملی قرارداد واگذاری مدیریت اداره آثار باستانی، کتابخانه و موزه اشیاء عتیقه ایران به آندره گدار فرانسوی (منعقده در 9 اردیبهشت 1307) را برای مدت 5 سال دیگر تمدید کرد.

1311

دولت ایران در یادداشت شدیداللحنی به سفارت بریتانیا از اقدام خود در لغو امتیاز دارسی دفاع و اعلام کرد به هیچ وجه حاضر به معتبر شناختن دوباره امتیاز نیست .

1290

علمای حوزه علمیه نجف و کربلا، تهدیدات روسیه علیه ایران را محکوم کردند. دولت روسیه 4 روز پیش طی تهدیدی خواستار اخراج «مورگان شوستر» امریکایی از ایران شد و پس از ردّ این تهدید از سوی مجلس، نیروهایش را از رشت و تبریز به سوی قزوین به راه انداخت.

1285

محمدعلی میرزا به درخواست پدرش که در بستر مرگ است، با اعضای خانواده و نزدیکان و در معیت 400 قزاق مسلح، تبریز را به مقصد تهران ترک کرد

نایب‌السلطنه عباس میرزا پسر فتحعلی‌شاه در دوران حاکمیت خود بر تبریز، شش نفر را روانه انگلستان کرد. این شش نفر عبارت بودند از: میرزا صالح شیرازی، میرزا جعفر مهندس، میرزا جعفر طبیب، میرزا رضا (مترجم فارسی ناپلئون بناپارت)، محمد‌علی شاگرد قورخانه و میرزا حاجی بابا که خود در لندن مشغول تحصیل علم طب بوده است.

در میان این عده، میرزا صالح شیرازی، به خط خود سفرنامه‌ای نوشته که از روز حرکت کردن از تبریز به همراه کلنل «میجر دارسی» به سوی روسیه و از آنجا به انگلستان تا روز بازگشت به استانبول و سپس ورود به ایران را روز به روز یادداشت کرده است. وی در این سفرنامه، تاریخ روابط روس و فرنگستان و شمه‌ای از تاریخ ناپلئون و حمله به روسیه و حریق مسکو و غیره تا ایام توقف او در جزیرة سنت هلن برشتة تحریر کشیده است. داستان تحصیل او و پنج تن از شاگردان ایرانی در لندن و اشکالات عجیب و غریبی که در راه پیشرفت کار ایشان بوجود می‌آمده است، براستی داستان غم فزائی است که تا کسی نخواند نتواند باور داشت. میرزاصالح مذکور در ضمن داستان خود بوسیلة بعض رجال خیر‌اندیش وارد در انجمن فراماسون‌ها می‌شود، و خود در دو جای سفرنامة خود که به خط اوست باین موضوع تصریح کرده به تاریخ پنجشنبة بیستم رجب مطابق سیزدهم ماه مه 1233 هجری قمری می‌نویسد:

«... چون مدتها بود که خواهش دخول مجمع فراموشان را داشته فرصتی دست نمی‌داد تا اینکه مستر‌پارس، استاد اول فراموشان را دیده که داخل به محفل آنها شده باشم و قرارداد روزی را نمودند که در آنجا روم... روز 20 رجب مطابق 13 می‌ به همراه مستر پارس و «دارسی» داخل به فراموشخانه گردیده شام خورده در ساعت یازده مراجعت کردم. زیاده ازین درین باب نگارش آن جایز نیست...» باز در وقایع چهارشنبة 1323 (13 نوامبر 1818) می‌نویسد:

«... در صحن کلیسا مستر هریس نامی را که بزرگ‌خانة فراموشان بود و بنده را به دو مرتبه از مراتب مزبور رسانیده بود مرا دیده مذکور ساخت که یک هفته دیگر عازم ایران هستید و فردا فراموشخانه باز است اگر فردا شب به آنجا خود را رسانیدی مرتبة اوستادی را به تو می‌دهم و اگرنه ناقص به ایران می‌روی ـ خواستم زیاده در خصوص رفتن گفتگو کنم فرصت نشد...»

«... روز پنجشنبه مطابق چهارم نوامبر هنگام صبح از مهمانخانة مزبور سوار شده دو ساعت از ظهر گذشته وارد به لندن گردید و چون روزی بود که بنده بایست داخل به فراموشخانه شود، یک ساعت بعد از آن که در سه ساعت از ظهر گذشته باشد داخل به فراموش خانه شده و هفت ساعت از ظهر گذشته بعد از شام از فراموش خانه بیرون رفتم...»

پس در این صورت میرزا صالح نخستین کسی است که از ایرانیان وارد این جمعیت شده و به قراری که نوشته‌اند همو اول کسی است که مطبعة حروفی وارد ایران کرده و خود او هم در سفر‌نامه‌اش اشاره به فرا گرفتن طریقة چاپ و مرکب سازی کرده و از خریداری اسباب و ابزار کار چاپ هم ذکری می‌کند. و همواست که به عقیدة پروفسور براون در عهد محمد شاه نخستین روزنامة فارسی دایر کرده است و شنیده‌ام که اولین لژماسونی را هم او در ایران راه انداخته است.

یازدهم آذر ماه

    1376

کارشناسان ارشد کشورهای اسلامی دستور کار هشتمین نشست سران دولتهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی در تهران را تصویب کردند    .

1357

امام خمینی در پیامی از سربازان خواست تا از پادگانها فرار کنند و از کارکنان صنعت نفت خواست تا به اعتصابات ادامه دهند    .

1357

کارمندان ایرانی شرکت نفت «پان آمریکن اویل» در جزیره خارک دست به اعتصاب زدند و با این اعتصاب دولت را از فروش 400 هزار بشکه نفت در روز محروم کردند    .

1356

مراسم چهلمین روز درگذشت مرحوم حاج سیدمصطفی خمینی از سوی حوزه علمیه قم با سخنرانی آقایان حجج اسلام ربانی املشی، صادقی خلخالی و محمدجواد حجتی کرمانی برگزار شد. مراسم مشابهی در تهران و سایر شهرها برگزار شد    .

1350 

مراسم تشییع جنازه سه تن از ناویان نیروی دریایی ایران که در جریان تصرف جزایر خلیج فارس کشته شده بودند در مسجد سپهسالار تهران برگزار شد    .

1350

ایران و آلمان شرقی مناسبات سیاسی در حد سفارت برقرار کردند    .

1350

در پی اعلام قطع روابط سیاسی عراق با ایران، به کاردار عراق در تهران دو هفته مهلت داده شد، خاک ایران را ترک کند    .

1349

دانشگاه تهران در پی برگزاری یک تظاهرات ضددولتی به مدت 10 روز تعطیل شد    .

1348

به دنبال صدور فتوای امام خمینی مبنی بر اجازه پرداخت زکات به مبارزین فلسطینی گروه کثیری از روحانیون و طلاب حوزه علمیه معادل یک روز درآمد اندک خود را به جنبش مردم فلسطین اختصاص دادند.

1346

احمد نفیسی شهردار پیشین تهران به سه سال انفصال از خدمات دولتی محکوم شد.

1346

اولین هیئت نظامی ایران به ریاست رئیس ستاد ارتش به دعوت همتای روسی وی، تهران را به قصد مسکو ترک کرد.

1341

در پی اعلام لغو مصوبه انجمنهای ایالتی و ولایتی موجی از جشن و سرور در شهرهای کشور پدیدار شد. امام خمینی نیز فرمودند: «باز اگر دیدیم شیطانی از خارج متوجه مملکت ما شد، ما همین هستیم، دولت همان و ملت همان».

1338

عبدالکریم قاسم نخست‌وزیر عراق ادعای مالکیت بر 5 کیلومتر مربع از خاک ایران کرد.

1314

محمود جم، کابینه خود را تشکیل داد. این کابینه تا اول مهر 1316 برقرار بود.

1311

در اعتراض به اقدام دولت ایران در لغو پیمان دارسی ، دولت انگلستان چند فروند کشتی نظامی را به سواحل جنوبی ایران اعزام کرد.

1310

هیأت وزیران مجوز حفاری در تخت‌جمشید را در محدوده‌ای به وسعت 10 کیلومتر به «پروفسور هرتسفلد» نماینده مؤسسه شرق شناسی دانشگاه شیکاگو اعطا کرد.

1308

رضاشاه زندان جدیدالتأسیس قصر را که دارای سلولهای 5 نفری و یک نفری بود، افتتاح کرد.

1300

میرزا کوچک‌خان جنگلی پس از سالها مبارزه علیه خیانتهای قاجار و استبداد رضاخانی، به شهادت رسید